این مقاله ی روزنامه ی همشهری اولین نقدی بود که درباره ی دوسالانه ل عکس دیدم. مقاله کوتاه، نامنسجم و تند و تیز تر از چیزی بود که انتظار داشتم؛ بیشترش هم حرفهای یکی از داوران بود. اینکه آدم ببینه داوران همه یک نظر ندارن خودش امیدوار کنندس، هرچند که در کنار یکی دوتا حرف درست و حسابیش، بقیه همه نظرهای سنتی غیر قابل قبولی بودن.
اینجور مواقع چیزی که خیلی زیاد میشه نقدهای آبدوخیاریه، و من واقعا اعتقاد دارم که نقدهای الکی جای نقدهای درست و حسابی رو تنگ میکنه. دوسالانه بزرگترین مشکلاتش مشکلاتی ساختاری بود، ناشی از قرار گرفتنش در بستر سایر قعالیت های هنری کشور، که با روش های داوران قابل اصلاح نبود.
من اگه بیشتر از این در جامعه ی هنری بودم (فکر کنم شانس آوردم که نیستم) حتما از طریق دور هم جمع کردن کسانی که هم سبک خودم هستن (البته سبک در معنای خیلی کلی) و نهایتا ایجاد انجمن یه کم به برگزاری نمایشگاه های جهت یافته و موثر کمک میکردم.