شنبه، خرداد ۰۲، ۱۳۸۳
آدما با قدرتی که به دست میارن زندگی میکنن و جالب ترین چیز، کانالهاییه که ازشون قدرت میگیرن. بهش فکر کردی؟ حتا طرز سلام کردن آدمها هم میتونه روشی برای قدرت گرفتنشون باشه.
من و اون رفتارمون خیلی جالب در مقابل هم قرار میگیره، البته به ظاهر. اون سعی میکنه همیشه بالا باشه، احساس ریاست میکنه و احتمالا در آینده رئیس هم خواهد شد. سعی میکنه حرفش اهمیت داشته باشه، طوری که خیلی جاها اگه کسی حرف مهمی بزنه که بشه حدس زد، بلافاصله اون رو همراهی میکنه تا در گفتن اون حرف مهم شریک باشه. گاهی فریاد هم میزنه، سر کسایی که پست پایین تری دارن؛ بالاخره باید ثابت کنه که رده های مختلفی وجود داره. ولی من برعکس، سعی میکنم هیچوقت اینطوری نباشم. تا مجبور نباشم حرف نمیزنم، با کسی گرم نمیگیرم مگر اینکه ازش خوشم بیاد (ولی اون برای به دست آوردن طرفدار و صمیمیت ابزاری این کار رو میکنه) و به کارگرها به اندازه ی رئیسم احترام میذارم.
ممکنه به نظر مقابل هم بیایم، ولی در واقع هردو یک کار میکنم. اون داره سعی میکنه از کانال معمول تری قدرت به دست بیاره، و من از کانال عجیب تری، شاید به این خاطر که کانال های معمولی برام جذاب نبوده، شاید به این خاطر که از بچگی دوست داشتم مثل بقیه نباشم. من هم سعی میکنم با وابسته نبودن به روشهای معمول کسب قدرت، قدرت به دست بیارم. جالب نیست؟ نه، جالب نیست.