شنبه، اسفند ۲۳، ۱۳۸۲
آدما با شعور تنبل شده ی خودشون به بقیه کمک میکنن، در حالی که ممکنه کارشون اصلا به نفع طرف نباشه. حتا ممکنه خود طرف هم اون کار رو کمک بدونه و خوشحال بشه، درحالی که به ضررشه، که در اینجا ایراد از تنبل شدگی شعور هر دو طرفه.
پ.ن.1. اینا میتونن مقدمه ی یه سیستم دیکتاتوری اخلاقی، مثل دین، باشن. ولی این برای وقتیه که اون جفنگیات رو استثنا کنیم، که البته من چنین کار مسخره ای نمیکنم.
پ.ن.2. این حرفها وابسته به اینه که بشه مفید بودن و نبودن چیزها رو تعیین کرد، در حالی که قبلا گفتم که چنین کاری هم چندان ممکن نیست.