یکشنبه، دی ۲۱، ۱۳۸۲
اين سوال خيلي جدي و اساسيه. کدوم براي دروني آشفته بهتره؟
سرحال وانمود کردني که باعث ميشه حال بقيه گرفته نشه، يا واقعي برخورد کردني که حالشون رو ميگيره، ولي روابط رو مصنوعي و سطحي نميکنه؟
راستي يه سوال. چه کسي ممکنه به چيزي بيشتر از يه رابطه ي سطحي با من علاقه يا نياز داشته باشه؟ و چرا؟ و چطور؟