شنبه، آذر ۲۹، ۱۳۸۲
بدترين چيز اينه که بدترين اتفاق بيفته!
پ.ن. اين نياز دروني مبني بر نظريه ول دادن ميتونه موضوع تحقيقي خوبي باشه، به خصوص که اون تحقيق خودارجاع هم خواهد بود.
پ.ن.2. يه صورت بندي بامزه از پارادوکس راسل شنيدم. هر کتابي اسمي داره، و اسم بعضي کتابا توي متنشون تکرار ميشه و بعضي نميشه (مثلا اگه يه کتابي اسمش "رز ماري" باشه احتمالا هشتصد نهصد بار توش اين اسم تکرار ميشه، ولي ممکنه اسمش "کتاب داستانهاي کوتاه من" باشه و توي متن هم اين اسم نياد. حالا اگه يه پروژه ي بي مزه اين باشه که کسي ليستي از کتابهايي که اسمشون تو متنشون نيومده جمع کنه، موقعي که ميخواد اون رو به صورت کتاب منتشر کنه بايد اسم کتاب خودش رو توي متن بياره يا نه؟
البته اين صورت بندي يه کم مشکل داره، دليلش رو هم فکر کنين ميفهمين. به عنوان توضيح ميگم که پارادوکس راسل اونه که ميپرسه "مجموعه ي تمام مجموعه هايي که خودشون عضو خودشون نيستن عضو خودش هست يا نه؟".