دوشنبه، مهر ۰۷، ۱۳۸۲
ميخواستم يه سري مقاله ي ساده نوشته شده در مورد فلسفه ي علم براي روزنامه ها بنويسم و تقريبا داشتم فهرست مطالب رو آماده ميکردم. امروز عصر به اين نتيجه رسيدم که کار درستي نيست. فلسفه ي علم قسمت بزرگيش حالت نقدي و انکاري داره (برخلاف انتظار) و اين براي جامعه ي ما که هنوز به علم باوري نرسيده ممکنه مضر هم باشه. نميخوام بگم که مردم بايد اطمينان صد در صد به علم داشته باشن چون اينطوري براي جامعه بهتره، هرگز ! [من اين نگاه ابزاري رو قبول ندارم] مسئله اينه که انکار موجود در فلسفه ي علم نوعي اثبات هم در دل خودش داره، که اگه کسي به علم باوري رسيده باشه هردو رو دريافت ميکنه، در حالي که براي کساني که هنوز به اون مرحله نرسيدن قابل فهم کامل نيست و فقط همون انکارها رو ميگيرن و اينطور معنيش ميکنن که "علم علمي هم که ميگفتن که اينطوري از آب در اومد" و ميچسبن به جفنگيات قديمي خودشون.
به همين خاطر فهرست مطالبم رو به چنتا چيز خيلي کوچيک محدود کردم، و دوتا مقاله اي رو هم که قبلا نوشته بودم پيش خودم نگه ميدارم.