چهارشنبه، مرداد ۱۵، ۱۳۸۲
شاید اینو تا حالا فهمیده باشین. نوشتن افیون منه. وقتی زیاد مینویسم، یعنی جایی مشکلی دارم. وقتی مینویسم به نوعی راحت میشم.
اصراری هم ندارم که کسی منظورم رو از نوشته هام بفهمه.
بعضیها هم فکر میکنن که توجهی به وبلاگ های دیگه ندارم، در حالی که اینطور نیست و فقط مسئله اینه که عادت به کامنت دادن ندارم، به خصوص جایی که کس دیگه ای کامنت داده باشه. با این حال دوست دارم نظرات شما رو تو وبلاگ خودم بخونم. وبلاگ های بعضی از شماها رو خیلی دوست دارم، در حالی که ممکنه هیچوقت خودتون متوجه این مسئله نشین.