پنجشنبه، مهر ۲۵، ۱۳۸۱
من کنسرت دوست ندارم ! خستم میکنه. یه جا بشینم آهنگ گوش بدم. من همینطوریش هم دایم دارم آهنگ گوش میدم، اون هم به هر شکل و هر مدت و هر آهنگی که دلم بخواد، چرا برم یه جای ناجور به مدت زیاد و در وضعیت خسته کننده بشینم آهنگ گوش بدم ؟ تازه وقتی خودم تو خونه گوش میدم بهترین اجراها رو گوش میدم، ولی تو کنسرت ها معمولا هیچ چیز دلچسبی پیدا نمیکنم، بهتریناش هم یه کم مشکل دارن. آدم نمیتونه بینش چیزی بخوره، نمیتونه کاری بکنه. تازه دیدن اجرا هم که تنها امتیازشه برای من اصلا لطفی نداره. آهنگ برای شنیدنه، نه برای دیدن ! تازه، اگه بخوام اجرایی ببینم هم ترجیح میدم تو خونه بشینم و فیلم بهترین اجراهای دنیا (مثلا تو تالار برلین که بدترین اجراش از بهترین اجراهای تالار وحدت بهتره) رو ببینم، اون هم از زاویه های مختلف (نه مثل اینجا که دایم باید بریم بالکن) و اون هم : در هر وضعیتی که بخوام و برای هر مدتی و هر آهنگی. تازه ! بلیت های به این گرونی رو هم لازم نیست بخرم، اون هم با دردسر. به خاطر رفت و آمد هم وقتم گرفته نمیشه.
تازه اینجا آدم باید چه قیافه هایی رو تحمل کنه ... پیرهن بدون کروات و پاپیون مثل این میمونه که طرف با دمپایی اومده باشه کنسرت ! آخه این دیدن داره ؟! با اون یغه های مسخرشون. اون روحانی بیچاره میخواسته با کت فراگ بیاد تالار بهش اجازه ندادن !
آخه همچین چیزایی دیدن داره ؟
من مدت زیادیه که دیگه هیچ کنسرتی نمیرم.