aaab

aaablog@sent.as

یکشنبه، مهر ۲۸، ۱۳۸۱
الان دو هفتس که دارم فقط و فقط روی دوربین های دیجیتال کار میکنم. هی مدل های مختلف و گزارشها رو میخونم تا بتونم یه دوربین خوب پیدا کنم. همینطور یکی دیگه از دوستام. امروز که قرار داشتیم تا با هم کمی در مورد مدلها و مشخصات صحبت کنیم، به یه مسئله ی همیشگی هم فکر کردیم : اینکه اگه ما خیلی پولدار بودیم، نیازی به این کارا نداشتیم و خیلی راحت میرفتیم یکی از گرونترین دوربینها رو میخریدیم که همه ی مشخصات مورد نظر ما رو (به اضافه ی خیلی چیزای دیگه) داره، و اگر هم زمانی به این نتیجه میرسیدیم که اشتباه کردیم مینداختیمش دور و اون دوربینی که فکر میکردیم خوبه میخریدیم، بدون اینکه نیاز به این همه فکر و کار داشته باشه.

اگه دقیق بررسی کنیم این مسئله در مورد تمام مسایل زندگی مطرحه. درسته که ممکنه زیاد به نظر جالب نیاد، ولی اونورش هم جالب نیست. اگه آدم پول خیلی زیادی داشته باشه، دیگه زندگیش رو صرف چی بکنه ؟ تمام کارهایی که داریم میکنیم برای رسیدن به چیزهاییه که با داشتن پول میتونیم بدون تلاش به اونها برسیم. حتا مسایل غیر مادی، مثل آزادی هم وابسته به همونه. کسی که پولدار باشه، میتونه همه رو بخره و هیچ قانون و قیدی آزادیشو محدود نمیکنه، حتا اگه تو کشوری مثل ایران زندگی کنه (یا بدتر از ایران). چی میمونه ؟ واقعا چی میمونه ؟

فکر میکنم در این حالت پوچی زندگی بیشتر از هر وقت دیگه ای مشخص بشه، و زندگی آدم رو نابود کنه. به همین خاطره که خودکشی بین پولدارها بیشتره ؟

به نظرم نسبت بین سعادت پول تابعیه که از پول کم به زیاد اول سعادت زیاد میشه، و بعد دوباره کم میشه. اون قله چیه ؟
مسلما اون قله بستگی به آدمش داره. برای هر کسی یه مقداریه. فکر میکنم برای اکثر افراد اون قله ثروت کمی بیشتر از متوسط باشه.

ولش کنین ...
ادامه ماجرا...