جمعه، مهر ۰۵، ۱۳۸۱
زمان-گرفتاري براي من مشکل بزرگيه.
همه چيز يه جوري ساخته شده که انگار زمان نبايد وجود داشته باشه، در حالي که وجود داره (منظورم قالب ذهني زمانه).
مثلا من الان چيزي رو باور دارم، يا احساسي دارم. اين چيز مسلما متعلق به الانه. ديگران زماني اين باور يا احساس رو جدي و واقعي ميدونن، که مستقل از زمان ثابت باشه؛ در حالي که من الان ميتونم حالتي رو داشته باشم، و بعدا حالت ديگه اي رو، و هرکدوم در زمان خودشون جدي و واقعي باشن.
ولي اين رو از من قبول نميکنن. براي همين هم يه راه حل اينه که آدم حالت هاش رو آشکار نکنه، تا بعدا که تغيير کرد متهم نشه.