چهارشنبه، فروردین ۱۰، ۱۳۸۴
آدما برای قطعیت دریوزگی میکنن. دوست دارن وقتی تصمیم میگیرن هیچ جایی برای انتخاب آزادِ شخصی باقی نمونده باشه، فقط به عنوان ماشین استنتاج منطقی کار کنن و با داده های اولیه ای که کاملا مسئله رو determine میکنن نتیجه رو به دست بیارن.
این ماجرا ممکنه به تنهایی چندان مشکلی نداشته باشه، ولی مشکل وقتی ایجاد میشه که این ماجرا در آخر به این ختم میشه که طرف چنان از انتخاب آزاد میترسه که برای determine شدن ماجرا به هر دری میزنه، و اینجاست که محیط با کلک های همیشگیش خواست خودش رو قاتی اون داده های اولیه میکنه و این "دریوزگی آدما برای قطعیت" راهی میشه برای تسلط محیط. وقتی طرف خیلی مشتاقه که داده های اولیش نتیجه رو determine کنن، دیگه زیاد در مورد اعتبار داده های اولیه حساس نخواهد بود.
این مشکلش؛ حالا در مورد دلیلش. چرا آدما برای قطعیت دریوزگی میکنن؟
به این خاطر که از پذیرفتن مسئولیت تصمیم هاشون میترسن. وقتی طرف تصمیم آزادی نگیره در قبال نتایج اون هم مسئول نیست، حداقل پیش خودش. اگه به نتیجه نرسه اون چیزی که بهش میگن "وجدان" دم به دقیقه نمیزنه تو سرش که "چرا این کارو کردی!!!"، طرف قیافه ی مظلومانه میگیره و میگه "چاره ی دیگه ای نبود".